Wiem, dziennikarz musi zachować dystans, spoglądać z boku, na chłodno. Ale tak się nie da, patrząc na dwunastolatkę w wieku własnej córki, która zamiast o wypadzie do kina marzy o przeszczepie.

Ten niewielki odpis, grosz wrzucony do puszki, wysłany SMS to nie jałmużna, ale szansa, że kiedyś łatwiej będzie mi umierać. O ten 1%. Przecież ngo działają na rzecz  ogromnej rzeszy ludzi potrzebujących i pomagają na tysiące problemów, z którymi nie poradziliby sobie sami. Nie można liczyć na służbę zdrowia, opiekę społeczną, państwo, samorząd. Nie rozwiążą każdej sprawy. Nie znajdą pieniędzy na wszystko. I to nie jest światowy ewenement – także w krajach rozwiniętych stowarzyszenie i fundacji działają na ogromną skalę i niosą ogromną pomoc. Chyba w każdej dziedzinie ludzkiego życia.Czytaj więcej

Ten film nie daje spokoju. Jak wiele trzeba jeszcze desperacji, by umożliwić im lepsze życie. I godną śmierć. Wiele się zmieniło. Pamiętam pierwszą wizytę w rabczańskiej klinice mukowiscydozy. Stare skrzypiące schody wiodące do pawilonu VI. Pierwsze spotkanie z Dorotą Hedwig, a potem jej córką Igą. Spotkania z innymi. Przez lata pojawiali się kolejni bohaterowie reportaży. A potem odchodzili. Iga, po drugim przeszczepie. Krzysiek, bo przeszczepu nie doczekał. Maciek po długiej batalii całej rodziny i swojej Ani – doczekał skomplikowanej operacji. Ale przez kilka miesięcy nie dane mu było zaczerpnąć powietrzaCzytaj więcej